ตัวร้ายไม่ได้ตาย หรือเป็นบ้าในตอนจบ
ทุกคนไม่ได้เข้าใจกันไปซะหมด มันดู 'จริง' ดี"
ซีรี่ส์เกาหลี ญี่ปุ่น ไต้หวัน อเมริกัน และไทย ต่างกันยังไง วันนี้มาลองวิเคราะห์ดูค่ะ
ถึงฉันจะเป็นคนไทย แต่ก็ชอบดูซีรี่ส์เกาหลีมากนะ ส่วนละครไทยก็ดูเหมือนกัน แต่ดูมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ย่อมต้องรู้ทางของละครบ้านเราดีพอสมควร จนเบื่อบ้างอะไรบ้าง
ส่วนสำคัญที่ทำให้เราทุกคนที่ดูซีรี่ส์ หรือละครของเกาหลี ชื่นชอบและติดกันงอมแงม คงเป็นเพราะความน่ารัก และสร้างสถานการณ์ได้ชวนประทับใจเสมอ ทั้งละครโรแมนติกคอมเมดี้ หรือดราม่าย้อนยุค ดาราของเขา 'แสดง' ให้เราเชื่อได้ ไม่เล่น over acting เวอร์เวิน เวิ่นเว้อ ด่าทอตบตีกันเสียงดังอย่างละครไทย
ฉันรู้สึกได้ถึงสิ่งหนึ่งหลังจากเฝ้าติดตามดูพวกละครเกาหลีมาเรื่อยๆ ฉันชอบที่เมื่อละครเดินทางมาจนจบเรื่องแล้วทุกคนไม่ได้ happy ending เพราะมันเป็นไปไม่ได้ ละครเกาหลีเลือกจะไม่บอกว่า บทสรุปแล้ว 'ตัวร้าย' จะต้องได้รับผลกรรมเสมอ และแน่นอน นางอิจฉาไม่ได้ตายหรือเป็นบ้า หลายคนก็ไม่ได้กลับตัวเป็นคนดี ไม่ได้สำนึกผิด บางคนอาจสำนึกผิดนิดหน่อย มีหลายแบบค่ะ
ตัวละครนำทุกตัวก็ไม่ได้ถูกมาจับให้คู่กัน จนสมหวังในความรักไปซะหมด ซีรี่ส์บางเรื่องจะค้างไว้ในตอนอวสานนั่นแหละ ว่าพวกเขาหรือเธอยังโสดอยู่ มันดูเหมือนชีวิตจริงดี ไม่ทำให้หนุ่มๆ สาวๆ วาดวิมานในอากาศกันเกินไป 55+
ละครเกาหลีมักจะมีปมของเรื่องเปิดเผยให้คนดูรู้และเดาได้ตั้งแต่ต้นๆ เรื่อง แต่อย่างที่บอกว่าเขามีดีที่สถานการณ์ ความเป็นไปอย่างน่ารักของแต่ละฉาก มันเดาไม่ได้ว่าจะทำให้เรายิ้มปลื้มและประทับใจได้ขนาดนั้น! อีกอย่างหนึ่งที่มีพี่เคยบอกไว้คือ ตัวละครเอกในเรื่องมักมีครอบครัวไม่สมบูรณ์ ไม่กำพร้าพ่อก็แม่อยู่เสมอสิน่า >-<
ส่วนซีรี่ส์ญี่ปุ่นนั้นกลมกล่อมสมบูรณ์แบบเสมอ ดูอย่างไรก็ไม่เบื่อ เพราะดำเนินเรื่องได้ตื่นเต้น น่าสนใจ น่ารักน่าชัง ซ้ำสถานการณ์ก็ไม่ได้คาดเดาได้ง่าย เรื่องประสาญี่ปุ่นจึงงดงาม ไม่เคยตายไปจากใจคอละคร
ซีรี่สืไต้หวันมีความน่ารักตามแบบเอเชียอยู่เช่นกัน และสังเกตได้ว่าเขา 'จูบ' กันมากกว่าละครเอเชียชาติอื่นๆ ไม่รู้จากสาเหตุใด เป็นเพราะวัฒนธรรมเขารึเปล่าก็ไม่ค่อยรู้ ^^ ละครของไต้หวันมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวคือมักมีเรื่องความสัมพันธ์ของคนในครอบครัว ทั้งปู่ย่าตายาย ลุงป้าน้าอา ญาติพี่น้อง แสดงถึงการมีครอบครัวใหญ่และความเป็นครอบครัวของเขาที่ตัดอย่างไรก็ไม่ขาด จะต้องช่วยเหลือและผูกพันกันอยู่อย่างนั้นทั้งเรื่อง
อีกอย่างคือ ละครจะไม่จบง่ายๆ เมื่อผ่านปมใหญ่ๆ ไปจนเราคิดว่าจะจบแล้ว เป็นจะต้องมีสถานการณ์ ปมใหม่ๆ และตัวละครใหม่เพิ่มเข้ามาไม่ให้จบ แต่ความสนุกสนานยังมีอยู่ล่ะค่ะ เป็นประมาณนี้แล้วตอนใกล้จบ ละครจะบีบคั้นหัวใจคนดูมากถึงมากที่สุด มักทำให้ร้องไห้ สงสาร และซาบซึ้ง จบอย่างประทับใจคนดู
ด้านละครอเมริกัน ซึ่งอยู่ห่างไกลจากบ้านเราไป จากตะวันออกสู่ตะวันตก ไม่ต้องบอกคงรู้ว่าแตกต่างกันแค่ไหน ความน่ารักกุ๊กกิ๊กนั้นมีน้อยกว่าแน่ แต่ก็ซึ้งได้เหมือนกันในรูปแบบซึ่งแตกต่างจากเรา (แล้วเอเชียก็จะได้แรงบันดาลใจมาดัดแปลงให้เข้ากับละครบ้านเราอีกทีล่ะ 55+) เรื่องการแสดงออกความรักของฝรั่งเขาหวือหวากว่าอยู่แล้วอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ฉันก็ชอบค่ะ เพราะเขามีความมั่นใจกันดี ดูแล้วก็ได้ใจ ส่วนการดำเนินเรื่องนั้นคาดเดาได้ยาก เหตุการณ์ทางสังคมอะไรก็แตกต่างจากเรา ทั้งยังมีเรื่องความไฮเทคเข้ามาอีก จนคอซีรี่ส์ฝรั่งต้องติดหนึบหนับกันไป
ถึงทีละครไทย เรียกได้ว่าอยู่ในสายเลือดเส้นใหญ่ แม้หลายเรื่องจะมีพล็อตเรื่องประหนึ่งเคยดูตั้งแต่ 20 ปีที่แล้ว และมีการพัฒนาเพิ่มมากขึ้นอย่างเชื่องช้า แต่อย่างว่า ด้วยความใกล้ชิดของสถานการณ์และสถานที่ เช่น เรื่องการแย่งสมบัติกันในหมู่พี่น้องท้องเดียวกัน สามีภรรยามีบ้านเล็กบ้านน้อย ด้านละครวัยรุ่นหน่อยก็แอบชอบกันตั้งแต่เด็กๆ ชอบรุ่นพี่ เพื่อนแย่งแฟน แฟนมีกิ๊ก เรียนจบแล้วก็ห่างกันไปตามหน้าที่การงาน สารพัดที่มาจากเรื่องในชีวิตที่เราเคยประสบพบเจอ เพราะฉะนั้น 'ฉันจึงดูละครไทย' อยู่ล่ะค่ะ ส่วนใหญ่ก็ทางช่อง 3 สัปดาห์ละ 1-2 เรื่อง
ใครจะดูเรื่องไหน ช่องไหน ชาติไหน เป็นเรื่องรสนิยมความชอบของแต่ละคน คนเราเสพศิลปะได้อย่างเสรีค่ะ
